Με κηροζίνη αν πας να σβήσεις την φωτιά...

Με βάση τις αντιδράσεις που πυροδότησε, είναι σίγουρο πως οι παροικούντες την ιντερνετική Ιερουσαλήμ γνωρίζουν περί της απόφασης του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού του Δήμου Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με την οποία οι παραπάνω δεν επιτρέπουν την φοίτηση παιδιών προσφύγων στο εν λόγω σχολείο της περιοχής, απειλώντας με κατάληψη(!) εάν το συγκεκριμένο αίτημα δεν γίνει δεκτό.

Δεν βρίσκω κάτι το μεμπτό προσωπικά. Ακολουθούμε και παρακολουθούμε με την συμπεριφορά μας τα ευρωπαϊκά trends. Εμπρός στον δρόμο του Ορμπάν και του Φαράτζ για έναν ολοκαίνουριο ρηξικέλευθο σκοταδισμό με αυστηρή προσήλωση σε βιολογικούς αναχρονισμούς για το κερασάκι στην τούρτα.

Για άλλη μια φορά ο Έλληνας στρέφει το πρόσωπο του αλλού, μακριά από αυτόν που κλαίει και μετά μανίας, "υπερηφανείας" και περίσσειας εθνικοφροσύνης σβήνει με κηροζίνη την φωτιά.

Να σου χαρίσω αν θες το δάκρυ

Μα αν με χτυπάς πού θα βρούμ' άκρη

Σ' αυτή την ποντικοπαγίδα

Που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα

Ακόμα κι αν σου φταίει

Αυτός που ακούς να κλαίει

Με κηροζίνη αν πας να σβήσεις την φωτιά

Κάρβουνο αμέσως θα γενείς

Κι εσύ κι αυτός κι αυτοί κι εμείς

Κάρβουνο σκέτο θα γενείς

Κι ούτε που θα ξαναφανείς

Ο τελευταίος σταθμός

Σβήνει το φως

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια, 

όλα ή τίποτα, 

δάσος και ερημιά, 

αυτή ήταν η ψυχή μου, 

πάει πια.

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά, 

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες

πως η ζωή είν’ στιγμές, 

κύμα που σκάει σ’ ακτές, 

κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα, 

δάσος και ερημιά, 

αυτή ήταν η ψυχή μου, 

πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

- Θάνος Ανεστόπουλος

Καλό ταξίδι.