Και μια νέα περιστροφή αρχινά!

Με αυτά και με αυτά, μία περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο ακόμα τελειώνει και από τις δώδεκα το βράδυ ξεκινά μία μέρα ίδια και απαράλλακτη όσον αφορά στις πιθανότητες πραγμάτωσης τρισεκατομμυρίων διαφορετικών καινούριων καταστάσεων (ίδια δηλαδή όσον αφορά στην τύχη/θεό/μοίρα που διέπει τις πράξεις μας).

Βέβαια ο τεμαχισμός του αέναου και συνεχούς Χρόνου εξυπηρετεί την πλαστή διαγραφή του παρελθόντος και επιτρέπει με ευκολία την είσοδό μας με φρούδες ελπίδες σε μία ανύπαρκτη,καθαρά ανθρώπινης προέλευσης φαινομενική δομή, του νέου έτους, στο οποίο προσδίδουμε νέες ιδιότητες και δυνατότητες. Στο οποίο εναποθέτουμε τις προσδοκίες για κάτι καλύτερο, καθαρά μέσω μιας μεταφυσικής και όχι επαγωγικής σκέψης.

Ο χρόνος θα δείξει, ο χρόνος είναι γιατρός και άλλα διάφορα παρεμφερή και γραφικά δεν χωράνε σε μία παραμονή πρωτοχρονιάς. Καλούμαστε να είμαστε κύριοι της ζωής μας και να μην δίνουμε τα ηνία παθητικά στην Τύχη ως μία αυθύπαρκτη μεταφυσική οντότητα που θα λύσει δια μαγείας κάθε πρόβλημα (σίγουρα είναι απαραίτητος ο συνυπολογισμός της ως παράγοντα που εν δυνάμει θα επέμβει σε πολλαπλές συγκυρίες).

Καλή χρονιά λοιπόν με μια από τις επιτυχημένες προσπάθειες του Νίτσε να γράψει κλασσική μουσική (Eine Sylvesternacht - New Year's Eve).

Δέσμιος

Πισθάγκωνα δεμένη η ελευθερία μου, νωθρή
Τα δέον, τα δοκούν δεσμά στα χέρια και στο νου 

Ευδαιμονία ο συνάνθρωπος τη στάση αυτή θαρρεί 

αλλά σε έλος θλιβερό βυθίζεται η ψυχή αυτού

Αλίμονο! 

Της κρίσης οι πολέμιοι καρτερούν

και επιταγές αυτών οι γνώσεις, οι σοφίες.

Στόχος απώτερος της νόησης η ταφή 

η εμμονή σε τυφλές των θεών ιστορίες.

Καλημέρα φίλε του κράτους,

την ευκαιρία για δόξα επίγεια έχεις αδράξει 

Υπηρέτησες χιλιάδες θανάτους 

ψυχών που τηρούσαν την έννομη τάξη.

Πλεόνασμα Ηθικής

Αλ. Τσίπρας: Έχουμε πλεόνασμα ηθικής και αξιών

Σε γενικές γραμμές δεν αρέσκομαι στο να πολιτικολογώ αμιγώς στο συγκεκριμένο blog και πόσο μάλλον να στοιχειοθετώ κατηγορίες εναντίον συγκεκριμένων "εγχώριων" κομματικών προσώπων, καθώς θεωρώ πως δεν θα εξυπηρετούσε με κανέναν τρόπο τον σκοπό μου. Ωστόσο κατά παράβαση αυτού του κανόνα και με αυστηρά φιλοσοφικά κριτήρια θα ήθελα να σχολιάσω μια ρήση του Έλληνα πρωθυπουργού.

Όταν η Ηθική - μια λέξη ιδιαίτερα φορτισμένη φιλοσοφικά η οποία αποτελεί πεδίο αντεγκλήσεων μεταξύ πνευματικών ανθρώπων εδώ και αιώνες, αλλά κατά γενική ομολογία συνιστά ένα οποιοδήποτε αξιακό σύστημα που κατευθύνει, είτε ως άγραφος κανόνας είτε ως νόμος, τον τρόπο σκέψης και κατ' επέκταση συμπεριφοράς κάθε πολίτη - αλλοιώνεται πλήρως στον λόγο πολιτικών αριβιστών όπου ποσοτικοποιείται και δίνεται "με το κιλό" και ο περισσότερο ηθικός γίνεται όχι αυτός που ξεκαθαρίζει ποια Ηθική καθορίζει την κοσμοθεωρία του και την πολιτική του στάση αλλά αυτός που έχει "πλεόνασμα Ηθικής"...

...ο Καντ πεθαίνει για δεύτερη φορά και ο Νίτσε ανασταίνεται και σκίζει την "Γενεαλογία της Ηθικής" με τα δόντια του. 

Ρένος Αποστολίδης - Αγνώστω Θεώ

Βρέθηκα σε μια εκκλησιά που δεν ξέρω ποιος θεός λατρευόταν. Καλά καλά δεν ξέρω πώς βρέθηκα. Ούτε τους τοίχους της – κι ωστόσο πελώριος, πανύψηλους, στον ουρανό – καλοδιάκρινα. Δεν είμαι βέβαιος καν αν είχε τοίχους ορατούς. Μα υπήρξα μάρτυρας της λειτουργίας. Όλη τελέστηκε μπρος μου, σ’ όλη της τη δόξα και την υπέργεια έξαρση. Ο θεός της πέθαινε. Στο πέρας της λειτουργίας θεός πια δεν θα υπήρχε. Και τελούσαν αυτό οι ιεροί λειτουργοί της. Μια μακραίωνη ιστορία πίσω υπήρχε – πίσω ο θεός υπήρχε, εφεξής δεν θα υπήρχε πια.

Την αλήθεια την είχε ο ίδιος προστάξει, ο ίδιος είχε βεβαιώσει το θάνατό του. Ο ίδιος είχε δείξει τον ήλιο της ανατολής της πρώτης μέρας στον κόσμο δίχως θεό. Παρά ταύτα ήταν μια λειτουργία. Παρά ταύτα το τυπικό της έπειθε. Ρίγη πίστεως συγκλόνιζαν τους ευσεβείς της. Μόνο που ο θεός πέθαινε, ξεψύχαγε μπρος τους με βεβαιότητα, παράδινε την πνοή στους ανέμους, στο χώρο τον δίχως θεό πια, στον άδειο χώρο. Κι ωστόσο, στον άδειο χώρο η λειτουργία υψώνονταν. Κι η λειτουργία αρκούσε, γίνονταν αυθύπαρκτη, αυτοδύναμη.

Ο θεός ο ίδιος πέθαινε μα οι μήτρες οι χρυσόδετες των ιερουργών τον υποχρεώναν. Είδα με τα μάτια μου το θεό να εκλιπαρεί να τον αφήσουν ήσυχο να πεθάνει. Μα η ασθενική πια μιλιά του χάνονταν μες την ιερουργία. Τα ορατόρια ανατείνονταν – ‘ο θεός πέθανε!’ – κι ο θεός ψιθύριζε ‘σιγότερα, σιγότερα, δεν πέθανε ακόμα ο θεός μα πεθαίνει, αφήστε τον εν ηρεμία’. ‘Όχι, ο θεός πέθανε!’ αντέτειναν τα ορατόρια κι ο θεός κυβερνούσε στυλωμένος ακούσια στο θόλο με τη φωνή τους. Πλησίασα τους ιερείς, φώναξα, είπα πως ο θεός πεθαίνει, αφήστε τον εν ηρεμία, μα στάθηκε αδύνατο. Όλο ήταν μες το τυπικό. Ακόμα και ο θεός που διαμαρτύρεται, δήθεν σα να διαμαρτύρεται, δήθεν σα να πεθαίνει. ‘Μα ο θεός πεθαίνει, αλήθεια πεθαίνει!’ φώναξα. ‘Ο θεός πεθαίνει! Ο θεός πεθαίνει!’ τραγούδησαν, σαν από μέσα απ’ το στόμα μου μάλιστα, δοξαστικά στο μέλος του ‘Ο θεός νικά!’. Έτρεξα στο θεό, τον ψαχούλεψα να βεβαιωθώ ξανά πως πεθαίνει, πως δεν τελετουργεί.

Τα πάντα, κι η μυρουδιά, με βεβαίωναν πως πεθαίνει, πέθανε κιόλας! Τώρα, μάλιστα, τα ορατόρια υψώνονταν κατ’ εξοχήν δοξαστικά. Κι όλοι πήραν από ένα κομμάτι του, διαμέλισαν το πτώμα του κι έλαβαν κι έστω από μια μπουκιά της πτωμαΐνης του. Οι γυναίκες κοιμήθηκαν μ’ αυτήν, έκαναν έρωτα, συνέλαβαν μ’ αυτήν, οι άντρες μ’ αυτήν, αυτήν ερωτεύτηκαν, μ’ αυτήν έσπειραν, τα παιδιά μ’ αυτήν έπαιξαν ξανά τις αρχαίες αμάδες. Ο θεός πέθανε, αυτή ήταν η λειτουργία, η μεγάλη του δόξα, η αιώνια δόξα του πτώματός του. Είδα τις μήτρες να φεύγουν, να χάνονται, τους τοίχους της εκκλησιάς να γίνονται αόρατοι, το ορατόριο να θαμπώνει, να σβήνει. Μα γύρω μου ο ορίζοντας έλαμπε πυρφόρος.

Χριστούγεννα - Μικέλης Άβλιχος

Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται

χωρίς της Επιστήμης συνδρομή·

η θεία Φύσις κάνει για μαμμή

κι ο δράκος, σαν αρνί, θεός κοιμάται.

Αύριον, άντρας, σα ληστής κρεμάται –

νέα του κόσμου θέλει οικοδομή.

Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή -,

πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.

Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας

αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός,

που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.

Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι.

Πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,

κι είν’ ο Θεός σας, σαν κι εσάς, μιαρός!

Καλά Χριστούγεννα (σαν να μην έγινε τίποτα)!

Πρωί 20ης Δεκεμβρίου, στον δρόμο για τη σχολή, στέκομαι ανάμεσα σε έτερους νυσταγμένους στο λεωφορείο που μας οδηγεί στην πανεπιστιμιούπολη. Ο συνωστισμός, στο βγαλμένο από την κόλαση του Δάντη 250, σε οδηγεί συνήθως σε τρια πιθανά μονοπάτια, σε αμήχανα βλέμματα μεταξύ ανθρώπων που μισούν τη ζωή τους γιατί δεν έχουν ακόμα πιεί καφέ, ίσως στο διάβασμα ενός βιβλίου και το άκουσμα μιας μουσικής. Αν και τα τρία αυτά δυστυχώς ή ευτυχώς δύνανται να επικαλύπτονται.

Επιλέγοντας το ραδιόφωνο ως την σημερινή μου διέξοδο από τον Άλλον και ικανοποιώντας τις αγοραφοβικές μου τάσεις, συναντώ έναν σταθμό με χριστουγεννιάτικα τραγούδια τύπου Last Christmas κλπ κλπ και προτού η αποστροφή σχηματιστεί στο πρόσωπο ακούγεται ο παραγωγός της εν λόγω εκπομπής με τα εξής (περίπου λόγια):

"Μαζί σας με εορταστικά τραγούδια για να ανέβουμε μέρες που είναι, καθώς τα χθεσινά γεγονότα μας έριξαν" κλπ κλπ.

Δεν αμφιβάλλω για την πιθανώς αθώα και καλοπροαίρετη πρόθεση του ραδιοφωνικού παραγωγού να "ανεβάσει" ψυχολογικά το ακροατήριο του, αλλά... αυτή ακριβώς η πρόθεση δεν είναι που μας έχει φέρει ως εδώ; Δεν πειράζει που έγινε το τάδε, δεν πειράζει που ψηφίσαμε τον δείνα, αχ τελείωσε και αυτή η μέρα τώρα διακοπές, αχ τελείωσε και αυτό το εξάμηνο τώρα δουλειά, αχ θα παρηκμάσει και το υπάρχον πολιτικό σύστημα και στον ορίζοντα κάτι ρηξικέλευθο και ανθρώπινο! Αυτό το μη χείρον βέλτιστον και οι "καλές" προθέσεις, ο συμβιβασμός με τη σήψη της πραγματικότητας, η οποία μερικές φορές τον χρόνο έχει πασχαλινό/χριστουγεννιάτικο/εθνικό άρωμα.

"Όχι ρε γαμώτο, μπορεί να έχουμε 60% ακροαματικότητα γιατί παίζουμε Wham όλη μέρα και μπορεί να καταναλώνετε αβέρτα για να δείξετε την αγάπη σας στον Χριστό και στους συγγενείς σας γιατί είστε τόσο καλοί άνθρωποι και φέτος, αλλά επειδή μπούχτισα και δεν αντέχω άλλο, σήμερα θα παίξω Rage Against The Machine γιατί χθες σκοτώθηκε εν ψυχρώ ένας άνθρωπος στη Τουρκία και άλλη μια ντουζίνα στην Γερμανία και κινδυνεύω και εγώ και εσείς και όλοι μας. Και καλές γιορτές". Σίγουρα θα προτιμούσα μια τέτοια εκπομπή.

Οπ. Φτάσαμε. Τι σκέφτομαι και εγώ χρονιάρες μέρες. Καλά Χριστούγεννα.