Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Για το νέο έτος (ξανά)

Τελευταίες ώρες του 2017 λοιπόν, και για να μην επαναλαμβανόμαστε καθότι τα λέγαμε και πέρυσι, μια ακόμη Κυριακή σαν όλες τις άλλες θα περάσει, τα λαμπιόνια θα σβήσουν, οι φανταχτερές βιτρίνες θα ξεθωριάσουν, ο ίλιγγος των γιορτών θα δώσει την θέση του στην καθημερινότητα.

Εφόσον απογυμνώσεις τις μέρες αυτές από το οποιοδήποτε θρησκευτικό/πνευματικό νόημα τους αποδίδεται (από λίγους πια) σήμερα, αλλά και από το πιο συνηθισμένο εορταστικό κλίμα που βρίθει δώρων, πάρτι, φαγητών και ποτών, τι θα μείνει; Ακόμα και αν συνειδητά αποφασίσεις να διατηρήσεις αυτή τη συνήθεια ως κάτι εθιμοτυπικό που σου προσφέρει χαρούμενες στιγμές, τι το ιδιαίτερο εμφανίζει η περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς;

Ίσως να ναι, σε μεγάλο μέρος, η ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα, μια καθαρή σελίδα. Για να ακουστεί ξανά ο κρότος του πιστολιού και να μπεις άλλη μια φορά στον στίβο της ζωής, τρέχοντας με την ίδια ζωντάνια και ενστικτώδη χαρά, όπως στα πρώτα παιδικά σου χρόνια, όπου δεν σε ενδιέφερε και ιδιαίτερα το αύριο, άλλα το έντονο του τώρα.

Όμως, για εμένα, θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο και ρομαντικό θα έλεγε κανείς, όχι απαραίτητα με την ερωτική σημασία της λέξης, κάτι να είχε μείνει στις καρδιές από την πρώτη Χριστιανική αφήγηση της γέννησης και της αυτοθυσίας των γονιών για εκείνον που καμία σημασία δεν έχει στην τελική αν ήταν θεός ή άνθρωπος. Από την αλήθεια και την ανθρωπιά αυτού του για κάποιους υπερφυσικού γεγονότος.

Δεν λέω, πλάκα έχει να αναφέρεσαι στις ρίζες των Χριστουγέννων σε παγανιστικές γιορτές για το χειμερινό ηλιοστάσιο και στο κατά πόσο δεν στέκει ιστορικά η "ιστορία" αυτή. Αυτά είναι γνωστά και η συγκεκριμένη συζήτηση δεν θα τελειώσει ποτέ. Το θέμα πια είναι τι θα χτίσουμε στη βάση αυτή. Και το ιδανικό θα ήταν, κρατώντας το απόσταγμα της αφήγησης αυτής, να χτίζουμε ουσιώδεις σχέσεις, και να επιδιώκουμε ουσιαστικές στιγμές, να επιστρέψουμε στον πυρήνα που βρίσκεται πίσω από την επιφάνεια των γκλίτερ και της "μαγείας των ημερών".

Και τώρα λίγες ευχές, όχι για την τύχη, αλλά για εμάς να τις υλοποιήσουμε. Καλή χρονιά, με περισσότερα (καλά) βιβλία, με περισσότερη μουσική, με περισσότερες ταινίες, με περισσότερο διάλογο. Λιγότερη δυστυχία, και περισσότερη επανάσταση, σε κάθε επίπεδο (να μην κάνουμε και Καμυικό reference;).

Υ.Γ. Γιατί δεν σας άρεσε το Last Jedi είστε καλά;

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

Στον σταθμό


Κάθε φορά που βαδίζεις στον σταθμό
αισθάνεσαι γύρω σου μια αύρα γνώριμη, γεμάτη ζεστασιά 
αλλά κι ανεκπλήρωτα θέλω 
που αιωρούνται, εγκλωβισμένα σε στιγμές που χάθηκαν, 
περιμένοντας να δικαιωθούν,
να μιλήσουν μέσα από τις πράξεις σου.

Οι πόθοι και τα πάθη σου γίνονται ένα με αυτά,
ζητούν την εξιλέωση
και εσύ μαζί τους θες να εξαγνιστείς. 
Σου φωνάζουν
να προλάβεις την αναπόφευκτη αναχώρηση, 
να κάνεις ότι περνά από το χέρι σου 
για να την πολεμήσεις, 
να την αναβάλλεις όσο γίνεται περισσότερο,
να βιώσεις ό,τι οι αισθήσεις σου προστάζουν.

Στο θυμικό μας ο σταθμός είναι αγκαλιά με το αντίο. 
Το "καλωσόρισες" κρατάει για λίγο, 
το "φεύγω" για πάντα. 
Ας φροντίσουμε, για όσο μένουμε στην αποβάθρα, να ζήσουμε.
Ή να ανεβούμε μαζί στο τρένο.

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Ο ένοχος


Ο επιθεωρητής καταγράφει το σύνολο των στοιχείων, επισκέπτεται για δεύτερη ή και τρίτη φορά αν χρειαστεί τον τόπο του εγκλήματος, καταβάλλει κάθε προσπάθεια, όσο οι σωματικές και ψυχικές δυνάμεις του επιτρέπουν, να ανασυνθέσει τη σκηνή του φόνου. Η παράνομη πράξη έχει μετατραπεί σε γρίφο, κάτι το οποίο σύντομα πρέπει να διευθετηθεί καθώς θα τον κυριεύσει. Ποιος είναι ο υπαίτιος άραγε, και ποιά η αφορμή;

Συνήθως στην τελική εκείνος που έδρασε εκτός του νόμου αποκαλύπτεται, όμως μαζί του αποκαλύπτεται και η ιστορία του, και υπό διαφορετικό πρίσμα θεωρούμε την υπόθεση, τώρα όλα βγάζουν νόημα, τώρα κάθε παρεξήγηση ξεδιαλύνεται. Ο επιθεωρητής σε αυτό το σημείο αντιμετωπίζει ένα τρομερό δίλημμα: φταίει ο "εγκληματίας" τελικά; Πρέπει η πράξη αυτή καθ'αυτή να τιμωρηθεί ή τα κίνητρα την δικαιολογούν;

Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με δεκάδες διαφορετικούς ανθρώπους, καθένας με τον προσωπικό του τρόπο συμπεριφοράς, ο οποίος πολλές φορές μπορεί να μοιάζει ιδιαίτερος, ακόμα και εκτός από τα πλαίσια του κοινωνικά παρατηρούμενου.

Ο επιθεωρητής εδώ ξεχωρίζει από το πλήθος κάποιον που του κινεί το ενδιαφέρον, γιατί η συμπεριφορά του φαίνεται ασυνήθιστη, μάλλον κρύβει επιθυμίες άρρητες, βαθιά κρυμμένες. Καλείται να διαβάσει τον χαρακτήρα του, και αυτό τον εξιτάρει, αλλά και τον φοβίζει παράλληλα, καθώς παραμένει ένας άγνωστος. Ο ένοχος θα αποκαλυφθεί ξανά, και το έγκλημα που διέπραξε: να ερωτευθεί. Το πρόσωπο του ξεπροβάλλει από το σκοτάδι, γίνεται γνώριμο και τα μέχρι πρότινος ασυνάρτητα λόγια και κινήσεις υπό το σεληνόφως μοιάζουν λογικά και επιβεβλημένα. Το βάρος για άλλη μια φορά στον πρωταγωνιστή μας. Θα καταδικάσει τον εγκληματία, ή θα παραδοθεί στο συναίσθημα και θα εγκαταλείψει την ιδιότητα του, συνεργός στην ειδεχθή πράξη;

Η συνέχεια στις οθόνες, στα αστυνομικά βιβλία ή κάπου πολύ πιο κοντά - εκεί που τελικά έχει σημασία.


Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Αρέσουν στον Πλάτωνα οι ρομαντικές ταινίες;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι επιφυλάσσει το μέλλον για τα κινηματογραφικά ζευγάρια των ρομαντικών ταινιών, όταν οι τίτλοι τέλους κάνουν την εμφάνιση τους; Το τελικό συνήθως πλάνο αφήνει τους πρωταγωνιστές μας σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, αγκαλιασμενους, να φιλιούνται και ίσως να δίνουν υποσχέσεις δέσμευσης ή αιώνιας αγάπης. "Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες" μάλλον θα 'χεις πει. Πόσο θα κρατήσει άραγε αυτό; Άντε περίπου εννιά μήνες ακόμα θα σου πουν οι ψυχολόγοι. Πόσο να μείνει ο Ρίτσαρντ Γκιρ με την Τζούλια Ρόμπερτς, πόσο η Belle με τον πρίγκηπα; Σίγουρα οι έρωτες και τα πάθη θα έχουν ημερομηνία λήξης.

Κάτι που χαρακτηρίζει ακόμα τις ρομαντικές ταινίες είναι οι ευκολίες. Οι συνεχείς και πολλαπλές συμπτώσεις που ευνοούν τους χαρακτήρες και την μεταξύ τους σχέση, σαν ένα μεταφυσικό σχέδιο που εκπληρώνεται στην εντέλεια, σαν μια απόφαση προειλημμένη από τον Θεό Έρωτα ο οποίος τοποθετεί τα πιόνια στα κατάλληλα σημεία, ώστε να εκτυλιχθεί το παιχνίδι του. Και ξαφνικά εσύ, στο κοινό, πετάγεσαι και με το δίκιο σου θα πεις ξανά "μα αυτά δεν μπορεί να συμβαίνουν στη πραγματικότητα". Συμβαίνουν;

Απάντηση στο πρώτο ερώτημα: έχει καμία σημασία το τέλος; Και η ίδια η ζωή μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως πτώση, ως παρατεταμένη αρρώστια, ως αναβολή της αναπόφευκτης απώλειας. Αλλά προτιμούμε να τη δούμε ως δημιουργία, ως Τέχνη, ως αγάπη, ακόμα κι αν εσωκλείει πόνο και αγωνία. Ο Πλάτωνας θα συμφωνούσε εδώ μαζί μας πώς ο καθαρός, ο Ουράνιος όπως τον αποκαλούσε έρωτας(σε αντίθεση με τον αγοραίο, τον Πάνδημο) είναι ακριβώς εκείνη η δύναμη η ανώτερη από τον θάνατο, εκείνη που θα σου εξασφαλίσει την αθανασία, έστω και αν αυτή κρατήσει για μια στιγμή.

Απάντηση στο δεύτερο ερώτημα: χωρίς να δώσουμε υπερφυσική χροιά στην εξήγηση μας, εφόσον οι Δύο έχουν ως κοινό στόχο την ένωση, θα υπερβούν τους οποιουσδήποτε περιορισμούς, θα διαβούν τον δικό τους Ρουβίκωνα και θα κερδίσουν, μα και θα ηττηθούν ταυτόχρονα. Κάθε κίνηση τους ίσως να μοιάζει στα μάτια του άλλου απρόσμενη και ανέφικτη. Μια τυχαία συνάντηση που θα κάνει ακόμα και μια Δευτέρα υποφερτή, μια κοινή σκέψη που ο συνομιλητής σου εκφράζει μόλις πριν την ξεστομίσεις. Τίποτα δεν είναι παράλογο. Οι Δύο, με την επιθυμία για όπλο και οδηγό, φοβισμένοι μα πάντα θαρραλέοι, τα καταφέρνουν, εκθρονίζουν το τυχαίο, το βέβαιο αρπάζει τα ηνία και γίνονται πια ένα.

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Μόνο οι ερωτευμένοι μένουν ζωντανοί

Μετά από κάτι χρόνια λοιπόν νέο κείμενο μισοκριτική/μισοwannabe δοκιμιακές σκέψεις πάνω στον έρωτα (?). Τέλος πάντων... Όπως ίσως τα γραπτά της σελίδας επιτρέπουν να φανεί, ο υποφαινομενος και υπογράφων εν γένει στέκεται κριτικά και με επιφύλαξη απέναντι στο φαινόμενο έρωτας/αγάπη. Υπάρχει άραγε η μοναδική αγάπη, είναι επιβεβλημένη; Είναι νομοτελειακό να χαθεί η φλόγα του έρωτα ή εμείς υπεύθυνοι για τον άδικο χαμό της; Τις ερωτήσεις αυτές προσπαθεί να απαντήσει μία ιδιαίτερη, ρομαντική και μαγευτική μέσα στην απλότητα της ταινία, το Only Lovers Left Alive του Jim Jarmusch.

Ο Αδάμ και η Εύα(όχι τυχαία επιλεγμένα ονόματα για δύο φιγούρες αγγελικά πλασμένες)είναι βαμπίρ, μα δεν θυμίζουν σε τίποτα τα αιμοδιψή πλάσματα του παρελθόντος. Είναι πια οι κατεξοχήν άνθρωποι ή μάλλον οι μόνοι που έχουν πια ανθρωπιά, καθότι βιολογικά βρίσκονται μεταξύ ζωντανού και νεκρού. Αγαπούν την φύση, τη μουσική, το χορό. Ασχολούνται με την ποίηση, τη λογοτεχνία, το σκάκι. Αντιθέτως, οι συμβατικοί πια άνθρωποι έχουν γίνει "ζόμπι", όπως ο Αδάμ τους αποκαλεί. Δεν είναι κύριοι του εαυτού τους αλλά υποχείρια πολυεθνικών που μολύνουν το ίδιο τους το αίμα μέσω του νερού, και κυβερνήσεων που τους χρησιμοποιούν ως αναλώσιμα πιόνια σε πολέμους για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών (Γίνονται πόλεμοι για το νερό ή ακόμα τσακώνονται για το πετρέλαιο;).

Στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα του σύγχρονου Ντιτρόιτ, όπου τόσο η οικονομική όσο κι η αξιακή κρίση αποτυπώνονται στο σκοτεινό και παρηκμασμένο βιομηχανικό τοπίο, ο Αδάμ ασφυκτιά, και είναι έτοιμος να ανταλλάξει την αιώνια ζωή στην κόλαση των ζόμπι(η κόλαση είναι οι άλλοι προμήνυε ο Σαρτρ, και αν είσαι μορφωμένο και γοητευτικό βαμπίρ που έχει ζήσει σε αυτή για αιώνες, σίγουρα το νιώθεις στο πετσί σου) με την σιγουριά του θανάτου.

Σε τι έχει να ελπίζει; Τι απεμεινε στον πλανήτη αυτό εκτός απο παράλογη μισαλλοδοξια, τοξικα τοπία κι ακομα περισσότερο τοξικούς ανθρώπους;

Η επιστήμη.
Η τέχνη.
Μα πάνω από όλα, η Εύα. Ο ενσαρκωμένος Έρωτας. Η άφιξη της σηματοδοτεί την αναγέννηση του και είναι αφορμή για νέες κοινές περιπλανήσεις στα σώματα, για ακόμα μια βόλτα σε ένα σοκάκι που έχουν περιδιαβεί χιλιάδες φορές - κι όμως κάθε φορά είναι σαν πρώτη.

Οι δύο αποκτούν οντολογική υπόσταση, και μέσα στο περιβάλλον ηθικής και οικονομικής αβεβαιότητας διαμορφώνουν την δική τους πραγματικότητα. Δημιουργούν μια νησίδα ζωής και φωτός στην σκοτεινιά μιας βάρβαρης κοινωνικής ωμότητας όπου κάθε συναίσθημα και αδυναμία τείνουν να εκλείψουν.

Ίσως να είναι αφελείς, ξεπερασμένοι, παλιομοδίτες σε ένα "σύγχρονο" μα καθόλα αφιλόξενο υπόβαθρο. Ίσως να είναι γραφικά απομεινάρια του παρελθόντος. Όμως είναι ειλικρινείς, και ο έρωτας τους ζωογόνος. Για τους ίδιους αλλά και για την ίδια την κοινωνία. Ο έρωτας αυτός είναι η αλήθεια, είναι το μόνο που έχει απομείνει.

Συμπέρασμα: μόνο οι ερωτευμένοι μένουν ζωντανοί, οι υπόλοιποι επιβιώνουν.

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Κυριακάτικο άγγιγμα


Στης νύχτας τον έβενο
η αυλαία πέφτει.
Νους και σώμα συμφωνούν
πως ένα άγγιγμα 
μονάχα λαχταρούν.

Μια επαφή
να κάνει ήχο τη σιωπή,
να δώσει νόημα 
σε μια μονότονη Κυριακή.

Μια αγκαλιά το δωμάτιο πλημμύριζε
ορχιδέες και δυόσμο.
Ένα χάδι θα μπορούσε 
να ανατινάξει τον κόσμο.

Αν σε ανταμώσω ξανά
κάνεις μας δεν γνωρίζει.
Τη γλυκιά σου ανάμνηση 
κρατώ σφιχτά,
το άγγιγμα εκείνο να θυμίζει.


Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Σαν φθινοπωρινή μπόρα


Ποτέ δεν είχε τόσο κόσμο Τρίτη βράδυ στην παμπ του Jack. Και όσο σκεφτόταν ότι λίγες μοναχικές στιγμές στο αγαπημένο του μαγαζί ίσως ν' ανάβανε ξανά τη σπίθα της δημιουργίας μέσα του, η θέα και ο ήχος που ο όχλος δημιουργούσε τον αρρώσταινε λεπτό το λεπτό. Ξαφνικά ένιωθε ένα βάρος, ακριβώς λίγο πάνω από τα βλέφαρα του, και οι παλάμες του ιδρωμένες, έκαναν μούσκεμα τις πετσέτες που σπασμωδικά προσπαθούσε να πιάσει για να σκουπίσει το μέτωπο του.

9 και τέταρτo, πλατεία Μαβίλη


Δεν ήρθες τελικά. Δεν ήρθες ποτέ. 
Χάθηκες και συ.
Μέσα στο πλήθος.

Η αναμονή γλυκιά τιμωρία. Άξιζε ; 
Δεν θα μάθω ποτέ.
Δεν θα 'ρθεις να μου πεις.

Ίσως κάποτε σε δω
στο πεζοδρόμιο να περπατάς.
να φωνάζεις, να χαμογελάς. Έχει σημασία;

Σε βλέπω κάθε νύχτα. 
Με αυτή μου την ψευδαίσθηση 
συνεχίζω να στέκομαι,να ζω. 
Ζω; Εγώ θα το λεγα περιμένω.
Μάταια. Είσαι μακριά. Από εμένα. Από εμάς.

Πήγε μεσάνυχτα.
Θα σε δω ξανά; Εγώ είμαι εδώ. 
"9 και τέταρτο στη πλατεία Μαβίλη", είπες.
Δεν ήρθες τελικά. Δεν ήρθες ποτέ.

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Πάμε σινεμά;


"Πάμε σινεμά;" με ρωτάς και ξέρεις την απάντηση.
Δε χρειάζονται ετοιμασίες ιδιαίτερες.
Θα 'μάστε οι δυο μας, ακόμα και αν οι αίθουσες γεμίσουν.

Ξέρω πόσο το αγαπάς.
Παρακολουθείς και ταυτόχρονα βιώνεις,
είσαι εκεί, οι πρωταγωνιστές ολόρθοι εμπρός σου,
ήρωες, εραστές και εχθροί.

Αλλά το αγαπώ και εγώ. Για τις ταινίες θα νομίζεις.
Τι περισσότερο όμως είναι από εικόνες ιδανικές και άπιαστες;
Ένα φωτογραφικό άλμπουμ στιγμών, από ένα μέλλον που σ' έστησε στο ραντεβού,
ένα κολλάζ ονείρων, νοσταλγούν έρωτες που δεν έζησες ποτέ.

Όχι όχι, εσύ είσαι εδώ. 
Οι ηθοποιοί στην οθόνη, ψυχροί και ψεύτικοι, ερμηνεύουν μα δεν είναι. 
Κι όμως, μαζί τους κλαίς και γελάς, κι αν αυτοί φοράνε μάσκες εσύ αληθινά τους νοιάζεσαι. Εσύ είσαι η αλήθεια.

Στο φίλμ αυτό, μα και σε κάθε άλλο,
εσύ πρωταγωνιστείς.
Ήρωας, εραστής και εχθρός

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

Φρούριο

Φρούριο. Κατασκευή επιβλητική, αντανακλά μια κάποια δύναμη, ίσως όμως και ένα φόβο. Γιατί να υψώσεις οχυρά αν δεν τρέμεις πως κάτι πολύτιμο θα χάσεις ή εσύ ο ίδιος θα χαθείς;

Κάθε Εγώ και ένα πελώριο φρούριο, στα βράχια με κόπο χτισμένο, και το μονοπάτι για κει δύσβατο, ίσως και απροσπέλαστος ο προορισμός. Καμιά φορά όμως οι ρωγμές και οι χαραμάδες αφήνουν ίσως μια δυο ζεστές αχτίδες να διαπεράσουν τα τείχη.

Καμιά φορά όμως, ένα φιλικό πρόσωπο, μια φιγούρα ευγενική, ένας ξένος, ένας γλυκός παρίας ίσως να χτυπήσει την πόρτα. Και οι πύλες για αυτόν ορθάνοιχτες, για να γευτεί από τις πηγές σου, να μάθει το μυστικό σου, δίχως να σε νοιάζει πια.

Στα μάτια του αντικρίζεις τον πόνο, το δικό του οχυρό χαμένο και οι άμυνες του ανύπαρκτες. Τι να τον έφερε εδώ άραγε; Τι θέλει να πετύχει και τι αποζητά; Δεν έχει σημασία. Προελαύνει στη κεντρική λεωφόρο και εσύ χαμογελάς.

Επιτέλους, ηττήθηκες.

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Το καλοκαίρι έφυγε


Τελευταίο βράδυ του Αυγούστου λοιπόν, και ένα αδύναμο αλλά αισθητό αεράκι ακουμπά ξαφνικά το δέρμα, σαν ένας παλιός γνώριμος που μπαίνει στη ζωή σου για ακόμα μια περιπέτεια, ακόμα μια ανούσια συναναστροφή, ακόμα ένα χάδι, ίσως ακόμα μια καταστροφή.

Οι μήνες του θέρους έχουν ανά τα χρόνια ταυτιστεί με τον ήλιο, το φως, τον έρωτα, την θάλασσα. Ένας διάχυτος ενθουσιασμός διακρίνεται στις καλοκαιρινές παρέες, ένας πηγαίος ερωτισμός που θαρρείς πως είναι βαθιά κρυμμένος μέσα σε καθήκοντα και καταπιεσμένα θέλω.

Οι σειρήνες ξυπνούν ξανά, συνθέτοντας μια απόκοσμη πλην μαγευτική συμφωνία. Πέφτεις θύμα του θερινού ιλίγγου, οδηγείσαι σε σπασμωδικές αποφάσεις, συμπεριφορές που μέχρι πρότινος απέρριπτες, προκειμένου να αφεθείς μέσα στη δίνη της στιγμής.

Ίσως κάποιος να αναρωτηθεί γιατί να παραδοθεί σε μια τέτοια διονυσιακή τελετουργία και να παραμερίσει το έλλογο, ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό για λίγο. Η απάντηση είναι απλή: γιατί όχι;

Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι για άλλη μια φορά, λίγο Bill Evans για την απαραίτητη νοσταλγία, αλλά και μια εξίσου αναγκαία δόση ελπίδας για τις μέρες που ακολουθούν.

Υ.Γ. Ο χειμώνας είναι καλύτερος.


Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Θέρος


Ισχνή η ελπίδα, 
αλαλάζει η κερκίδα 
για νίκη. Ηττημένος, 
μόνος, χωρίς πυξίδα. 

Σε κλοιό ασφυκτικό
σε κυκλώνουν τα Εγώ. 
Και εγώ; Και εμείς; 
Παντού, μα όχι εδώ.

Μια ακόμα φορά 
προσπαθώ - κυλά 
άσκοπα ο χρόνος,
κουρασμένα κορμιά. 

Αιόλου και λήθης γωνία, 
ελπίδα καμία. 
Του θέρους τη φωτιά 
έπνιξε η τρικυμία.


Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Δωμάτιο 29

Το πρώτο του βήμα στο μονοπάτι είναι δυναμικό, αποπνέει σιγουριά και το σχέδιο είναι ξεκάθαρο. Ενστικτώδης αντίδραση και ανάγνωση του περιβάλλοντος: ρομαντική. Τα πάντα συνδέονται μέσω μιας σχέσης αιτίου-αποτελέσματος, "όλα γίνονται για κάποιο λόγο".

Όσο η ματιά γίνεται οξύτερη διεισδύει στα φαινόμενα, διαβλέπει ορθότερα το υπόβαθρο, το υποβόσκων. Ο βηματισμός χάνει την σιγουριά του και αποκτά μια σπασμωδικότητα, αφήνεται στο τυχαίο και το παροδικό. Και η σύγκρουση μεταξύ του φαντασιακού πόθου για ευτυχία και του πραγματικού τυχαιοκρατικού γεννά τον φόβο, την αγωνία.

Σε μια εποχή όπου επικρατεί ο φετιχισμός της ηδονής η οποία καθίσταται επιβεβλημένη, υποχρεωτική(Is there anything sadder than a hotel room that hasn't been fucked in?I'd like to get a piece of that but I need an introduction), ενώ έχει διαμορφωθεί μία κοινωνική πραγματικότητα μη βιώσιμη, το Υποκείμενο ασφυκτιά. Σε ένα κόσμο όπου τον καλεί να δράσει, να μην μείνει στατικός ούτε στιγμή, να συμμετάσχει ενεργά σε οποιασδήποτε φύσεως σχέσεις όσο το δυνατόν περισσότερες και περισσότερο, ενώ ενδεχομένως στερείται της ελευθερίας αυτής, δημιουργείται και εντυπώνεται στο μυαλό μια πνευματική σύγχυση που τον περιχαρακώνει, τον αποξενώνει(A lifetime of spectating leaves you impotent, unable to join in without a frame of reference, watching the playback after the event).

Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει δεν του επιτρέπει να απολαύσει ακόμα και τα ψήγματα ομορφιάς που θα αντικρίσει(Don't open the curtains,I'm allergic to sun...) καθώς τρέμοντας συνεχίζει να περπατά, έστω και ανορθόδοξα, έστω και σε έναν εναλλακτικό τελικά δρόμο, προσπαθώντας να ξεφύγει, μη γνωρίζοντας πως στην εξίσωση ο ρόλος του υποκειμενικού πρίσματος είναι εξίσου σημαντικός με τις αντικειμενικές συνθήκες.
Room 29
I heard them say
"Is the only place to stay"
Όπως μας λέει και ο Καμύ όμως ο Σίσυφος συνεχίζει να ανεβάζει τον βράχο στο λόφο και το Υποκείμενο επιλέγει να ζει και δεν τερματίζει την πορεία του. Επιπλέον, το "Δωμάτιο 29" είναι το μοναδικό μέρος στο οποίο δύναται να διαμορφώσει την πραγματικότητα, προσωπική και κοινωνική, που εκείνο θέλει. Έτσι καλείται πριν προβεί σε οποιαδήποτε αλλαγή να κάνει κάποιες απαραίτητες παραδοχές. Να αναγνωρίσει την εργαλειακή χρήση του στόχου, ο οποίος εξυπηρετεί την κινητοποίηση του ατόμου, αφού η επιθυμία όντας αέναη και ακόρεστη θα συνεχίσει να εφεύρει νέους στόχους. Να αναγνωρίσει την ύπαρξη των κοινωνικών κατασκευών γύρω του και τον τρόπο με τον οποίο επιδρούν στο νοητικό του οικοδόμημα. Τέλος, να συνειδητοποιήσει βαθιά μια σημαντική υπαρξιστική αλήθεια: πως η ζωή μπορεί να γίνει...
Unhealthy, unfair
And extremely entertaining

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017

Βαρκαρόλα - Κώστας Καρυωτάκης


Κυριακή. Σ’ ένα βαπόρι
στριμώχτηκαν μπουρζουάδες.
Ξεφωνίζει κάθε αγόρι,
ξεμυξίζουν οι μαμάδες.

Τα σκυλιά δε λογιαράζουν
ο Σηκουάνας πόχει πνίξει,
δε φοβούνται, διασκεδάζουν
την ευγενική τους πλήξη.

«Ω, τι ζέστη, Θεέ μου, βράζει!»
βεβαιώνουν οι κυρίες,
κι επιπόλαιες κι γελοίες,

ξεκουμπώνοντας με νάζι
τα χυδαία ντεκολτέ τους,
διευκολύνουν τους εμέτους.
(μετάφραση ποιήματος του Laurent Tailhade)

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Είστε ελεύθεροι να μελετήσετε το παρόν άρθρο?



Ελευθερία... Είστε ελεύθεροι να μελετήσετε το παρόν άρθρο?Έχει έστω σημασία να αναρωτηθείτε?Θα ήθελα να μάθω, αλλά συνομιλώ με ένα φύλλο χαρτί και μια πένα που διασκεδάζει πρόστυχα την αινιγματική κορμοστασιά ενός ποτηριού μισογεμάτου ή μισοάδειου,εάν προτιμάτε,με κρασί.

Το ζήτημα της ελευθερίας αφορά την ίδια την ανθρώπινη φύση, αλλά οι ρίζες του ανατρέχουν για να δροσιστούν σε καθαρότερες πηγές.
Φανταστείτε τον εαυτό σας ενώπιον του εξής διλήμματος:Δέσμιος αλλά αθώος, ελεύθερος αλλά ένοχος.Στις επιλογές του θα κριθεί ο ανήθικος, αλλά για να έχει κανείς αυτή την καταστροφική πολυτέλεια είναι αναγκαία η χάρη της ελευθερίας της επιλογής.
Για να είναι κανείς ελεύθερος να επιλέξει,η ικανότητα πραγμάτωσης της κάθε επιλογής(τις οποίες έχει όλες συνειδητοποιήσει) είναι αναγκαία. Η επιλογή καθ'εαυτή αποτελεί συνάρτηση πολλών παραμέτρων. Ευτυχώς λόγω της κατάρρευσης του δόγματος του επιστημονικού ντετερμινισμού, η απόφαση δεν είναι προκαθορισμένη. Κάθε μία είναι πιθανή, αλλά αυτό μας κάνει ελεύθερους?
Ίσως η ελευθερία, αν και γοητευτική σαν έννοια, να είναι κενή νοήματος, καθώς πάντα υπεισέρχονται παράγοντες που επηρεάζουν την απόφαση, ο καθένας με δικό του τρόπο.
Ελεύθερος. Αυτός ο ανεπηρέαστος, ο αποξενωμένος, ο μοναχικός, χωρίς επιλογές. Μία έννοια αντιφατική και αχρείαστη.
Ο άνθρωπος παρά την έλλειψη ελευθερίας της επιλογής έχει δημιουργήσει συστήματα δικαίου και ηθικής.
Είναι πράγματι απαραίτητη η υποτιθέμενη ελευθερία για να κριθεί η αρετή? Όχι. Μία πράξη δύναται να κριθεί ως ηθική ή ανήθικη και να την διέπραξε ο πιο δέσμιος.
Επόμενο βήμα; Ποίο τότε το νόημα της ηθικής?"Λόγω των δεσμών δεν είναι δόκιμο να κατηγορηθεί ,ούτε να δικαστεί..."Ας ξεφύγουμε από την πλάνη. Η κοινωνία θεσπίζει, και αυτή δέσμια, κανόνες τυπικούς και άτυπους , ώστε σε κάθε ενέργεια πολίτη να αντιστοιχεί ή όχι μια σχετική ποινή. Εδώ, η ελευθερία είναι περιττή για την εννοιολογική υπόσταση συστημάτων νομικού και ηθικού δικαίου.
Γίνετε νομοθέτες και δικαστές, αλλά κυρίως δράστε.



   Καληνύχτα λοιπόν, αγαπήστε τα δεσμά σας όσο οι ποιητές τον πόνο.