Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Το καλοκαίρι έφυγε


Τελευταίο βράδυ του Αυγούστου λοιπόν, και ένα αδύναμο αλλά αισθητό αεράκι ακουμπά ξαφνικά το δέρμα, σαν ένας παλιός γνώριμος που μπαίνει στη ζωή σου για ακόμα μια περιπέτεια, ακόμα μια ανούσια συναναστροφή, ακόμα ένα χάδι, ίσως ακόμα μια καταστροφή.

Οι μήνες του θέρους έχουν ανά τα χρόνια ταυτιστεί με τον ήλιο, το φως, τον έρωτα, την θάλασσα. Ένας διάχυτος ενθουσιασμός διακρίνεται στις καλοκαιρινές παρέες, ένας πηγαίος ερωτισμός που θαρρείς πως είναι βαθιά κρυμμένος μέσα σε καθήκοντα και καταπιεσμένα θέλω.

Οι σειρήνες ξυπνούν ξανά, συνθέτοντας μια απόκοσμη πλην μαγευτική συμφωνία. Πέφτεις θύμα του θερινού ιλίγγου, οδηγείσαι σε σπασμωδικές αποφάσεις, συμπεριφορές που μέχρι πρότινος απέρριπτες, προκειμένου να αφεθείς μέσα στη δίνη της στιγμής.

Ίσως κάποιος να αναρωτηθεί γιατί να παραδοθεί σε μια τέτοια διονυσιακή τελετουργία και να παραμερίσει το έλλογο, ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό για λίγο. Η απάντηση είναι απλή: γιατί όχι;

Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι για άλλη μια φορά, λίγο Bill Evans για την απαραίτητη νοσταλγία, αλλά και μια εξίσου αναγκαία δόση ελπίδας για τις μέρες που ακολουθούν.

Υ.Γ. Ο χειμώνας είναι καλύτερος.


Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Θέρος


Ισχνή η ελπίδα, 
αλαλάζει η κερκίδα 
για νίκη. Ηττημένος, 
μόνος, χωρίς πυξίδα. 

Σε κλοιό ασφυκτικό
σε κυκλώνουν τα Εγώ. 
Και εγώ; Και εμείς; 
Παντού, μα όχι εδώ.

Μια ακόμα φορά 
προσπαθώ - κυλά 
άσκοπα ο χρόνος,
κουρασμένα κορμιά. 

Αιόλου και λήθης γωνία, 
ελπίδα καμία. 
Του θέρους τη φωτιά 
έπνιξε η τρικυμία.