Κάθε Εγώ και ένα πελώριο φρούριο, στα βράχια με κόπο χτισμένο, και το μονοπάτι για κει δύσβατο, ίσως και απροσπέλαστος ο προορισμός. Καμιά φορά όμως οι ρωγμές και οι χαραμάδες αφήνουν ίσως μια δυο ζεστές αχτίδες να διαπεράσουν τα τείχη.
Καμιά φορά όμως, ένα φιλικό πρόσωπο, μια φιγούρα ευγενική, ένας ξένος, ένας γλυκός παρίας ίσως να χτυπήσει την πόρτα. Και οι πύλες για αυτόν ορθάνοιχτες, για να γευτεί από τις πηγές σου, να μάθει το μυστικό σου, δίχως να σε νοιάζει πια.
Στα μάτια του αντικρίζεις τον πόνο, το δικό του οχυρό χαμένο και οι άμυνες του ανύπαρκτες. Τι να τον έφερε εδώ άραγε; Τι θέλει να πετύχει και τι αποζητά; Δεν έχει σημασία. Προελαύνει στη κεντρική λεωφόρο και εσύ χαμογελάς.
Επιτέλους, ηττήθηκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου